آسمان پرستاره وجود

”این کتاب در واقع دعایی اجابت‌شده است زیرا به ما فرصت می‌دهد بار دیگر بنشینیم و گوش جان بسپاریم تا دبی فورد تأثیرگذارترین آموزه‌ها و نکته‌های خردمندانه‌اش را برای ما مطرح کند. آخرین کتاب دبی فورد در واقع نامه‌ای زیبا و عاشقانه برای بشر است. این کتاب همچون دعوت‌نامه‌ای به‌نظر می‌رسد برای این‌که شما بکوشید هستی خودتان را قدر بدانید؛ به جنبه‌ی پاک و الهی وجودتان پی ببرید و پیوندی ناگسستنی را با خالقتان برقرار کنید. به‌این‌ترتیب، فرصت می‌یابید به‌طور کامل در مسیری قدم بگذارید که شما را به‌سوی زندگی راستینتان پیش می‌برد. دبی از صفحه‌ی اول تا صفحه‌ی آخر کتاب به ما یادآوری می‌کند همه‌ی دگرگونی‌ها با عشق شروع می‌شوند و پایان می‌یابند. بکوشید این کتاب را آهسته و بادقت بخوانید. اجازه دهید زیبایی و برکت آن در ذره‌ذره‌ی مغز استخوانتان نفوذ کند. خواندن این کتاب به‌راستی تغییری سازنده را در شما به‌وجود می‌آورد. این کتاب برای من نیز بسیار تغییرآفرین بود. دبی فورد عزیزم، روحت شاد و یادت گرامی باد.“

شریل ریچاردسون

انسان‌ها همیشه؛ در حیطه‌ی علوم، فناوری، پزشکی، تجارت یا کمابیش هر بخش دیگر از فعالیت‌های نوآورانه‌ی بشری؛ اطلاعاتی جدید کشف می‌کنند.

از سوی دیگر، وقتی موضوع معنویت مطرح است؛ هرگز نمی‌توان اطلاعاتی جدید کشف کرد زیرا بینش‌های جدید معنوی از اطلاعاتی خوشه‌چینی می‌شوند که ما آن‌ها را از قبل در اختیار داریم. انسان‌های معنوی و به‌ویژه استادان بزرگ معنوی فقط و فقط حقایق شگرف مذهبی را مطرح کرده و آن‌ها را با جزییات برای ما شرح داده‌اند. سفر آگاهی در واقع گشوده‌شدن دروازه‌های وجودی بشر و رسیدن او به مرحله‌ای است که بتواند دانسته‌هایش را به‌کار بگیرد و به نمادی از دانسته‌هایش تبدیل شود.

به‌این‌ترتیب، دانشمندان و استادان معنوی، هم در سطح بیرونی و آنچه در دنیای بیرونی آشکار می‌کنند و هم در سطح درونی و تغییراتی که در دنیای درونشان می‌آفرینند، با یکدیگر تفاوت دارند. درحالی‌که دانشمندان ممکن است اهمیت و تأثیرگذاری یافته‌های علمی خود را در زندگی و دنیای درونی خودشان تجربه نکنند؛ انسان‌های معنوی و به‌ویژه استادان معنوی همواره به‌شیوه‌ای ژرف با بینش‌های معنوی‌شان زندگی می‌کنند. وقتی موضوع اطلاعاتی درباره‌ی روح و جان انسان مطرح است؛ فقط و فقط انسان‌هایی می‌توانند اطلاعات معنوی را فراتر از گونه‌ای مفاهیم انتزاعی و خشک به دیگران انتقال دهند که خودشان به‌معنای‌واقعی آن اطلاعات را درک و احساس کرده باشند. زیبایی و تأثیرگذاری این کتاب نیز فقط و فقط به نوشته‌های دبی فورد در این صفحه‌ها مربوط و محدود نمی‌شود بلکه به این موضوع مربوط است که او چنین مطالبی را آشکارا از ژرفای وجودش نوشته است.

عده‌ای از ما؛ که دبی فورد را همچون بانویی بانشاط، سخاوتمند و جسور می‌شناسیم؛ به‌دشواری می‌توانیم مطالب این کتاب را بخوانیم و دراین‌باره به اندوه دچار نشویم که او در این دنیا حضور ندارد تا شاهد باشد کتابش چاپ و منتشر شده است. از سوی دیگر، فرایند چاپ‌شدن چنین کتابی در واقع وجودداشتن واقعیتی را بسیار شگرف‌تر از این دنیای مادی به ما یادآوری می‌کند. همه‌ی ما ذره‌ای از این واقعیت به‌شمار می‌آییم. معنویت نیز بر شالوده‌ی این واقعیت استوار است و تا ابد زنده و جاوید باقی می‌ماند. دبی در واقع آسایش و بهبودی‌اش را در هماهنگ‌شدن با چنین واقعیتی یافت. به‌علاوه، یکی از هدیه‌های ارزشمند او به جهانیان این بود که در زمان حیاتش همواره به ما یادآوری می‌کرد چنین قدرتی وجود دارد و ما می‌توانیم از او کمک بگیریم.

دبی فورد در این کتاب می‌کوشد اقدامی را فراتر از این انجام دهد که به‌سادگی وجودداشتن چنین نیرویی را به ما یادآوری کند. او در این کتاب مطالبی را فراتر از وجودداشتن خداوند یا حتی یادآوری‌کردن شکوه قدرت او نوشته است. دبی در این کتاب نوشته است ما چگونه، با تمرین‌کردن چند گام درست و بنیادین در مسیر دگرگونی معنوی، می‌توانیم به‌معنای‌واقعی حضور و قدرت خداوند را در زندگی‌مان احساس کنیم و هرچه بیشتر از او کمک بگیریم. دعاکردن، بخشیدن و فروتنی‌کردن در برابر خداوند در واقع این چند گام بنیادین را شامل می‌شود.

دبی هرگز وانمود نمی‌کرد که در زندگی‌اش شکست نخورده است یا خودش به‌تنهایی توانسته است به خودش روحیه ببخشد تا دوباره در مسیر تعالی گام بردارد. در عوض، او به‌شیوه‌ای بی‌رحمانه درباره‌ی مشکلاتش با خودش و دیگران صادق بود. من از نیروهایی دیوآسا و اعتیادآور سخن می‌گویم که او را به‌زانو درآورده و زندگی‌اش را به‌سوی تباهی و ویرانی پیش برده بودند. او به‌زیبایی درباره‌ی لحظه‌های سرسپردگی‌اش نوشت که احساس می‌کرد خداوند او را به‌معنای‌واقعی تقویت و حمایت کرده بود.

وقتی دبی تشخیص داد در ژرف‌ترین نقطه از جهنم مواد مخدر و محرک سقوط کرده است؛ دراین‌باره نوشت که در آن زمان، بیش از هر خواسته‌ی دیگری، خواستار تغییرکردن بوده است. او می‌خواست دیگر برمبنای دروغی زندگی نکند که می‌دانست تا آن زمان بر آن مبنا زندگی کرده است. وقتی او، در نهایت شوریدگی و آشفته‌حالی‌اش، ناامیدانه روی کاشی‌های سرد ورودی یک سرویس بهداشتی به‌زانو درآمد؛ در میان درد و رنج شدیدش فریادکنان با خداوند درددل می‌کرد. او بعدها دراین‌باره چنین نوشت:

می‌خواستم تغییر کنم. به‌شدت نیاز داشتم که تغییر کنم. درخواست‌کردن از خداوند و گریه‌کردن را به‌شیوه‌ای بیمارگونه و هیستریک شروع کردم. درحالی‌که سرم را میان دستانم گرفته بودم؛ به‌شیوه‌ای مهارناپذیر هق‌هق می‌کردم تا این‌که ناگهان پی بردم تغییر و تحولی در درونم به‌وجود آمد. جریانی از آرامش سراسر وجودم را فرا گرفته بود و سکوتی آشکار و وصف‌ناپذیر را در سرزمین هستی‌ام احساس می‌کردم. وقتی از خداوند، این قدرت بیکران، کمک خواستم تا به آگاهی‌ام رخنه کند؛ نیرویی در وجودم شکوفا شد و به آرامش رسیدم. تنش جسمانی‌ام از بین رفته و صدای جیغ‌گونه‌ی داخل مغزم به‌شدت فروکش کرده بود. آرامش کل وجودم را در بر گرفت. حتی کاشی‌های کثیف و منزجرکننده‌ی کف آن سرویس بهداشتی نیز دیگر برایم چندان بد و ناخوشایند به‌نظر نمی‌رسید. گونه‌ای رهایی، آسودگی، روشنی و گشودگی را در وجودم احساس می‌کردم؛ اما، مهم‌تر از همه، این بود که نور امید در دلم زنده شد. خدای من! من امیدوار شدم. امید درست همان نیرویی بود که در آن لحظه به آن نیاز داشتم.

فقط دبی به چنین امیدی نیاز ندارد بلکه همه‌ی ما به نیروی امید نیاز داریم. پیام دبی امروزه برای همه‌ی افرادی به‌طور ویژه تلخ و ناگوار است که همچون گذشته‌ی او در جهنم اعتیاد به مواد مخدر یا محرک اسیر هستند. بسیاری از این افراد بارها و بارها در کف کثیف سرویس‌هایی بهداشتی می‌میرند و دوباره جان می‌گیرند. به‌هرحال، بسیاری از ما در زندگی به درد و رنج دچار شده‌ایم و می‌توانیم درد و رنج ناشی از رویدادهای ناگوار زندگی‌مان را بازگو کنیم؛ فرقی نمی‌کند تاریکی‌های وجودمان چه و چگونه باشند.

دبی در سفر بشری‌اش توانست در رویارویی با مشکلات فراوان دوام آورد. او سپس این حقیقت را برای مخاطبانش مطرح می‌کرد که خدا چگونه به او کمک کرد؛ در صورتی که خودش نمی‌توانست اقدامی را برای خودش انجام دهد. حتی وقتی یک نفر این کتاب را بخواند و این اندیشه را بپذیرد که؛ اگر خداوند حال دبی را بهبود بخشید و او را به‌سوی یک زندگی جدید پیش برد، پس این احتمال وجود دارد که حال مرا نیز بهبود ببخشد و از درد و رنجم بکاهد؛ بی‌تردید، دبی هدیه‌ای را به ما بخشیده است که سزاوار است ما همواره بابت آن قدرشناس او باشیم.

دبی در آن روز چه‌کار کرد؟ او از چه کلیدی استفاده کرد که در گذشته هرگز از آن استفاده نکرده بود؛ اما به‌کارگیری آن در آن لحظه تفاوتی شگرف را در زندگی‌اش به‌وجود آورد؟ چه عاملی سبب شد در آن روز سرانجام همه‌ی ابرهای تیره و تار از آسمان زندگی دبی زدوده شوند؟

دبی در آن روز فقط دعا کرد. او زندگی‌اش را به‌طور کامل به خداوند سپرد.